Mercy

My painterly ambitions are huge: I don't want anything less than to show, in a strictly visual way, how I experience life, space and time. At the same time I grow more and more aware that I am completely powerless in that respect. Ideas, strategies and verbal-substantive principles prove to be useless, sometimes even they seem to kill. What does seem to be possible though, is to be life, space and time when I paint. Doing so I paint blindly and much like nature just grows and grows when left to itself. I try to stay away as far as I can from a state of mind in which I detect pictorial problems an try to solve them. Staying in the big flow is what it's all about. This is quite chaotic and oftentimes quite uncomfortable; I never quite get used to it. But, sometimes, all of the sudden, there is a state of mercy: I recognize: "Yes, this is what I want to show the world". 

Genade

Mijn schilderkunstige ambitie is immens: Ik wil niets minder dan op een volstrekt beeldende manier uitdrukken hoe ik leven, ruimte en tijd ervaar. Tegelijk ben ik, met elk jaar dat ik langer mens en schilder ben, meer doordrongen van het feit dat ik daarin machteloos sta. Ideeën, strategieën en verbaal-inhoudelijke vertrekpunten blijken meer en meer nutteloos of zelfs de dood in de pot. Wat ik wel blijk te kunnen doen, als ik schilder, is leven, ruimte en tijd zijn. Ik schilder dan blind en zoals de natuur maar voortwoekert, waarbij ik ver weg probeer te blijven van een mindset waarin ik pictorale problemen detecteer en probeer op te lossen. In de grote stroom blijven, daar gaat het om. Tamelijk chaotisch, vaak oncomfortabel, echt wennen doet het nooit. Maar, soms, zomaar ineens, is er een staat van genade; er is herkenning: "Ja, dit is wat ik wil laten zien".